رونمایی از فیلم «چ» زندگی دو روز و دو شب شهید چمران؛ روز باشکوه همه خاطره‌بازهای سینمای دفاع مقدس حاتمی‌کیا بود. حاتمی‌کیا بعد از یک دوره طولانی دوباره به سینمای دفاع مقدس برگشته بود، اما این بار با یک تفاوت اساسی، نمایش اوج بلوغ تکنیکی یک فیلم‌ساز این‌جا بعد از تماشای 7 فیلم کسل کننده، هیجان را به برج میلاد برگرداند.
«چ» مهمتر از اینکه برای اولین بار روایتی سینمایی از یکی از مهمترین سرداران دوران دفاع مقدس را بیان می‌کرد و مهمتر از اینکه رونمایی از ایده‌ها و دغدغه‌های جدید و خاص حاتمی‌کیا در دوران جدید جامعه ایران بود؛ نمایشی منحصر به فرد از تسلط حیرت انگیز حاتمی‌کیا روی ابزاری به‌نام سینما بود، اتفاقی که سطح کیفی و فنی حاتمی‌کیا را به سطح اول و بدون رقیب سینمای ایران کشاند.
حاتمی‌کیا دقایقی قبل از شروع فیلم در مرکز توجه دوربین‌های تلویزیونی و خبرنگارها باز هم سکوت کرد، سکوتی که این بار امیدوارانه بود، امیدوار و مطمئن به نتیجه دو سال سکوت. این سکوت تا دقایقی دیگر شکسته خواهد شد، در حالی که به نظر می رسد همه حاشیه‌های فیلم زیر سایه قدرت فیلم رنگ خواهد باخت.
هفته پیش، حاتمی‌کیا در مجلسی که برای تقدیر از او برپا شده بود، حضور یافت و در جمع فرزندان شهدا سخنرانی کوتاه دراماتیک و حساب شده‌ای داشت. آنجا، نخستین جایی بود که حاتمی‌کیا، در مورد «چ» چند جمله کوتاه گفت: "من خیلی جسارت کردم و فیلم چمران را ساختم، اما باید بگویم که این فیلم صرفاً فقط در مورد چمران نیست، واقعاً واقعیت آن ماجراها آن‌قدر غلیظ و پیچیده است که ما یا اصلاً حرف نمی‌زنیم یا اینکه اصلاً گفتنی نیست. اما من تیرم را رها کردم و "مارَمَیتُ اِذ رَمَیت..." و بقیه‌اش را نمی‌دانم چه اتفاقی بیفتد".
حالا بعد از تماشای فیلم، فلسفه این جملات حساب شده مشخص شده است، اتفاقی که کاش در مورد اسم فیلم هم حساب شده‌تر جلو می‌رفت.
12 سال پیش، حاتمی‌کیا، نگاتیوهای بریده بریده فیلمش را آورد و جلوی دوربین‌ها و خبرنگاران پهن کرد و گفت: خوشحال باشند کسانی که می‌خواهند حاتمی‌کیا فیلم جنگی نسازد. حاتمی‌کیا دچار تردید شد، نه در راه سینمای متعهد که در سهیم بودن آدمهای دیگری که مثل او فکر نمی‌کردند در این مسیر... در صداقت مدعیان جنگ و جبهه و تردید حاتمی‌کیای بزرگ را به مرز از پا درآوردن کشاند. اما حاتمی‌کیا متوقف نماند. حالا او برگشته است، دوران تردید هم تمام شده است؟
